Σίγουρα μας έχει συμβεί να το ακούσουμε από φίλο, γνωστό, συγγενή… Μπορεί και να το έχουμε πει εμείς κιόλας. Τι παίζει όμως με αυτή τη φράση που τελικά είναι άκρως τοξική και επιθετική; Σίγουρα δεν ενδυναμώνει! Ίσα ίσα είναι σαν να μας λυπάται, να μας τονίζει τη «μαύρη» μας μοίρα. Δεν είναι συμπόνοια, έστω κι αν συγκαλύπτεται έτσι. Δεν σημαίνει ότι γίνεται με πρόθεση ως επίθεση. Πιθανότατα έχει να κάνει με το πλαίσιο πεποιθήσεων του συνομιλητή. Έτσι σκέφτεται και για τον εαυτό του, μοιρολατρικά, φοβικά. Άρα αυτό που δεν έχει λύσει ο ίδιος πώς θα το μεταφέρει αλλιώς σε εμάς;

Μέσα από τις συνεδρίες και την εμπειρία ζωής αυτό που εγώ διαπιστώνω είναι ότι ο καθένας και η καθεμία μας κουβαλάει τόσες ιστορίες, δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει που σίγουρα δεν είναι ένα μαύρο επίμονο σύννεφο που κυνηγάει έναν συγκεκριμένο άνθρωπο. Το τι κάνει ο καθένας μας αυτές τις ιστορίες και τον πόνο που έφεραν είναι το στοίχημα. Δύναμη ή παραίτηση;

Ας σκεφτούμε μια πιθανή απάντηση με αυτοπεποίθηση και συνειδητότητα:

«Μπα, ο καθένας μας κουβαλάει τις ιστορίες του. Εγώ δεν το βλέπω ως ατυχίες, αλλά ως ευκαιρίες να γίνω πιο δυνατή/ος. Σε ευχαριστώ που με σκέφτεσαι πάντως!»

Και το μπαλάκι επέστρεψε πίσω σε αυτόν που αδιακρίτως το πέταξε…😉

Y.Γ. είναι αυτό που λένε: αν δεις μια μαύρη γάτα να περνάει το δρόμο, δεν είναι γρουσουζιά. είναι απλώς μια μαύρη γάτα που θέλει να πάει απέναντι. perception is projection!