Εσύ λοιπόν χρησιμοποιείς το δικαίωμά σου στη λήθη;

Πρόσφατα συνάντησα τον όρο «δικαίωμα στη λήθη» (right-to-be-forgotten) στο πλαίσιο της προστασίας προσωπικών δεδομένων. Αναφέρεται στο νομικό δικαίωμά μας να ζητήσουμε να διαγραφούν δεδομένα που μας αφορούν. Μπορεί να μην είναι πλέον απαραίτητα για το σκοπό που τα είχαμε δώσει μπορεί να πιστεύουμε ότι έτυχαν κακής διαχείρισης, χίλια δυο μπορεί…
Κι αναρωτιέμαι αν αυτό το δικαίωμα το παραχωρούμε γενικότερα -εκτός του νομικού πλαισίου- τελείως ανθρώπινα στους εαυτούς μας… να ξεχάσουμε το παρελθόν, να ξεχάσουμε ανθρώπους που έχουμε συνδέσει με αρνητικά συναισθήματα, λάθη μας, αποφάσεις μας, καταστάσεις που μας πλήγωσαν, δυσάρεστες ειδήσεις… Άραγε τα απελευθερώνουμε; Ή επιλέγουμε να τα κουβαλάμε μαζί μας σαν ασήκωτα σακιά που μόνον μας φρενάρουν;
Το παρελθόν με όσα κουβαλάει δεν αλλάζει. Όμως υπάρχει το παρόν και το μέλλον. Για αυτό και χρησιμοποίησα παραπάνω πολύ συνειδητά αυτή την αφόρητα σημαντική λέξη «επιλέγουμε». Μας ενοχλεί κάποιες φορές το ότι εμείς επιλέγουμε τι θα αφήσουμε τι θα κουβαλήσουμε. Μας βολεύει να νιώθουμε και να λέμε ότι αναγκαζόμαστε. Όμως, ω ναι, όσο μεγαλώνω τόσο το επιβεβαιώνω: επιλέγουμε!
Επιλέγουμε να αφήσουμε πίσω μας λοιπόν λανθασμένες επιλογές μας σε όλους τους τομείς. Όχι απερίσκεπτα ούτε ελαφρά τη καρδία, αλλά κρατώντας τη γνώση. «Τι έμαθα από αυτό που έζησα;» Διδάγματα και όχι πόνος. Το πρώτο είναι εφόδιο, το άλλο ανοικτό τραύμα, άρα τροχοπέδη. Κάποια τραύματα θέλουν περισσότερο χρόνο, άλλα λιγότερο. Και σε κάθε άνθρωπο αυτό διαφέρει για πολλούς λόγους, συνειδητούς και ασυνείδητους. Όμως αν τελικά επιλέγουμε να ζήσουμε, να τιμήσουμε το δώρο της ζωής που μας δόθηκε, χρειάζεται να μπορούμε να ασκούμε και το δικαίωμά μας στη λήθη… μια λήθη με νου και γνώση. Δεν το διαγράφω σαν να μην έγινε. Το αποδέχομαι και το αφήνω πίσω μου. Έγινε για κάποιο λόγο, κάπου, κάπως, κάποτε, με κάποιους. Ναι, υπήρξε. Στο σήμερα όμως τι κάνω;
Δικαιούμαι να ξεχάσω ό,τι δεν μου χρησιμεύει πια, ό,τι δεν με ωφελεί.
Έτσι κι αυτοί που εμπλέκονται στις δύσκολες αναμνήσεις μας μάς ξεχνούν, γιατί για εμάς δεν έχουν πλέον αρνητικό βάρος.
Δικαιούμαι να αποδεχτώ ότι έχω κάνει και λάθη. Αυτό όμως με κάνει λιγότερο άξιο και άξια να προχωρήσω; Ίσα ίσα…
Δικαιούμαι να με συγχωρήσω!
Δικαιούμαι να ονειρευτώ με όλη μου τη δύναμη μια νέα αρχή, μέχρι την τελευταία μου ανάσα!