Από παιδί θυμάμαι να ζητάω από τους γονείς μου ένα σκυλάκι. Θυμάμαι ότι κάποια στιγμή στις αρχές του Δημοτικού είχαμε όντως για ένα διάστημα υιοθετήσει, αλλά μετά υπήρχαν παράπονα από την πολυκατοικία και οι γονείς μου το έδωσαν σε άλλη οικογένεια στη γειτονιά που ζούσε σε μονοκατοικία. Αυτή την εξήγηση ξέρω. Μέσα μου ως ενήλικη πια έχω μια αίσθηση ότι και οι γονείς μου πιέστηκαν με το ζωάκι μέσα στο διαμέρισμα και τελικά το έδωσαν. Θυμάμαι ακόμα τα τραγούδια που τραγουδούσα στην Ίρμα, την ασπρόμαυρη αυτή σκυλίτσα. Θυμάμαι ακόμα να βγαίνω στην γειτονιά να την αναζητώ, αφού τη δώσαμε. Να τραγουδάω το τραγούδι μας κι εκείνη να εμφανίζεται στο δρόμο και να τρέχουμε μαζί. Πάντα ήταν η καλύτερή μου να πηγαίνουμε σε σπίτια φίλων με ζώα κι εγώ να παίζω μαζί τους, να τα χαϊδεύω, να κουτρουβαλιαζόμαστε στο γρασίδι…
Με τις γάτες δεν τα πήγαινα καλά, είχα μάθει να τις φοβάμαι. «Είναι άγριες, βρώμικες, κακές», είχα αφομοιώσει όλα αυτά τα στερεότυπα. Όμως όταν έβλεπα να τις κακομεταχειρίζονται στενοχωριόμουν πάρα πολύ. Έχω μια κακή παιδική ανάμνηση από κάτι παιδιά-νταήδες να βασανίζουν γατάκια και να τα θάβουν ζωντανά σε ένα σωρό από πέτρες κι ασβέστη. Δεν θυμάμαι πόσο χρονών ήμουν. Φοβισμένη είχα πάει και τους είχα πει να σταματήσουν, αλλά δεν πτοήθηκαν καθόλου. Γελούσαν με το βασανιστήριο… Δεν μπόρεσα να τα σώσω. Πλέον ως ενήλικη όταν διαβάζω για περιστατικά κακοποίησης, πάντα θυμάμαι αυτή την εικόνα. Και νιώθω ένοχη ότι δεν έκανα τότε αρκετά… Τώρα όμως μπορώ περισσότερα. Όλοι μας μπορούμε!
Για πρώτη φορά στη ζωή μου χάιδεψα γάτα το 2010. Εκείνη τη χρονιά βρέθηκα σε σπίτι που μόλις είχαν βρει ένα γατάκι από το δρόμο. Ήταν τόσο ανυπεράσπιστο και είχε τόση ανάγκη από στοργή… κι έτσι δειλά τόλμησα να το χαϊδέψω. Και τότε όλα άλλαξαν, μαγικά και ανεπίστρεπτα!
Ένα χρόνο μετά βρέθηκα να κάνω τηλεφώνημα σε οικογένεια που χάριζε γατάκια, να αγοράζω όλο τον εξοπλισμό, να παίρνω οδηγίες από φίλους με ζωάκια και μέσα σε ένα βράδυ να βρίσκομαι με ασπρόμαυρη, τσαχπίνα και ζωηρή συγκάτοικο. Εκείνη την πρώτη βραδιά δεν ξέρω ποια από τις δυο μας είχε μεγαλύτερο άγχος. Όμως επιβιώσαμε, γνωριστήκαμε, μάθαμε η μία την άλλη, αγαπηθήκαμε. Την ονόμασα Κατρίνα, τιμώντας το γατίσιο ταμπεραμέντο της που φέρνει κάτι από τον ομώνυμο τυφώνα. Κι έχουμε ζήσει πολλά μαζί… μετακόμιση για 2 μήνες στη Σαντορίνη, πτώση από μπαλκόνι 4ου ορόφου 2 φορές – εκ θαύματος χωρίς τραυματισμό-, κρυψώνα μέσα στον απορροφητήρα και κλήση της Πυροσβεστικής και άλλα λιγότερο περιπετειώδη, αλλά με βαθύ νόημα και βαθιά σύνδεση. Σύνδεση αληθινή – ένα χάδι, ένα βλέμμα, η συμπαράστασή σε καιρούς ασθένειας…
Το 2012 αισθάνθηκα ότι είχα χώρο για ένα ακόμα αδεσποτούλι κι έτσι από τη δραστήρια ομάδα Γάτες Φλοίσβου απέκτησα έναν κοκκινομάλλη μόρτη, παραπονιάρη και ναζιάρη, που τον ονόμασα Τσιρίδα. Άλλη επεισοδιακή βραδιά εκείνη της γνωριμίας Κατρίνα και Τσιρίδα… ο μικρός αδύναμος αλλά αποφασισμένος να μείνει, «έσκισε» μέσα σε 10 λεπτά τη γάτα και επιβλήθηκε στο χώρο. Η σχέση τους παραμένει μίσους και πάθους!!!
Οι συγκάτοικοί μου με έχουν μάθει πολλά, ίσως και να μου έχουν αλλάξει τη ζωή. Παρατηρώντας τους συνδέομαι με την πιο βαθιά ανθρώπινη πλευρά μου, αυτή που κατά βάθος νοσταλγεί να είναι ένα με τη Φύση. Αυτή που ζει μέσα από την ενότητα με όλα τα πλάσματα της Γης. Αυτή που ξέρει ότι είμαστε ισότιμοι, με τις ίδιες ανάγκες για τροφή, θαλπωρή, φροντίδα, Αγάπη!
Ήταν από τη στιγμή που απέκτησα δικά μου ζωάκια που έγινε πραγματικά ορατός ο κόσμος των αδέσποτων. Τόσα πολλά, τόσο πονεμένα, τόσο «αόρατα». Ενώ είναι παντού… Ψυχές αόρατες που συνήθως αποσύρονται σε κάποια γωνιά για να πεθάνουν ή γίνονται χαλκομανία στο δρόμο… Έχουν όμως κι αυτά καρδιά και κάποτε, ίσως λίγα δευτερόλεπτα πριν περάσεις από το δρόμο, χτυπούσε δυνατά και με ελπίδα.
Σε κάθε δρόμο, σε κάθε γειτονιά υπάρχει μια παράλληλη πραγματικότητα. Σκληρή και επώδυνη. Συχνά προσπερνάμε, γιατί δεν αντέχουμε να κοιτάξουμε. Αυτή όμως η στάση ζωής οδηγεί μόνον στην πτώση, συνολικά σε όλους τους τομείς. Αν ο καθένας μας έκανε κάτι μικρό, ό,τι μπορούσε σε κάθε στιγμή, πολλά θα άλλαζαν. Ό,τι μας αναλογεί οφείλουμε να το κάνουμε. Και τίποτε δεν αλλάζει με το να κοιτάς από την άλλη. Αυτή η στάση συντηρεί τόσο την κακοποίηση των ζώων όσο και των ανθρώπων.
Η ενασχόληση με τα αδέσποτα είναι ενεργοβόρα υπόθεση, θέλει χρόνο, χρήματα, αντοχή. Θα ακούσεις πολλά, θα δεις πολλά, θα σε ξαφνιάσουν άνθρωποι που νόμιζες ότι ήξερες. Όμως εσύ θα μεγαλώσεις μέσα από αυτό, θα δεις ποια είναι σημαντικά και ποια όχι. Ποιοι σου είναι σημαντικοί και ποιοι όχι. Θα δεις τη ζωή στη βάση της – στον αγώνα για επιβίωση, στη χαρά κάθε μικρής στιγμής με μια αθωότητα. Ζωή χωρίς πόνο δεν υπάρχει. Και πιστεύω ότι ο καθένας μας έχει ένα μερίδιο στο να τον ανακουφίζει, με όποιον τρόπο επιλέξει ο καθένας.
Σήμερα 4 Οκτωβρίου εκτός από την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων γιορτάζεται και ο καθολικός Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης. Η ζωή του συμπεριλαμβάνει ιδιαίτερη σύνδεση με τη Φύση, τα ζώα, τα ουράνια σώματα. Έχει γράψει μάλιστα ένα υπέροχο ύμνο μέσω του οποίου συνομιλεί με όλα τα στοιχεία της Φύσης. Αξίζει να το αναζητήσετε ως Canticle of Creatures.
Είμαστε Ένα ο κόσμος των ζώων και των ανθρώπων. Δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα παιδάκια με την ακόμα αθώα ψυχή τους ζητάνε επίμονα ένα ζωάκι. Μακάρι να κατανοήσουμε κάποια στιγμή ότι η επίθεση σε έναν από τους δύο ισοδυναμεί με την καταστροφή και των δύο. Μακάρι να διατηρούμε τη σύνδεση με κάθε ζωάκι που βρίσκεται στο δρόμο μας, οδηγεί στη σύνδεση με Εμάς.