Εσύ λοιπόν γιατί… δεν γίνεσαι τοξικός σαν κι εμάς;
Είναι εύκολο, βολικό και της μόδας να γίνεις κι εσύ τοξικός! Δεν χρειάζεται παρά να αφεθείς στο θυμό, στο φόβο και σε όποιο άλλο παρορμητικό και αρνητικό συναίσθημα βιώνεις. Και μετά τα σαρώνεις όλα και όλους. Ανακούφιση πρόσκαιρη, ίσως κι ένα αίσθημα δύναμης για λίγο, μετά όμως συνήθως ενοχή, κάποιες φορές απάθεια, άλλες φορές ευρηματική δικαιολόγηση της συμπεριφοράς… και ο φαύλος κύκλος της επιθετικότητας συνεχίζει και ξαναρχίζει.
Πώς αναγνωρίζουμε τους τοξικούς ανθρώπους; Σίγουρα δεν αισθανόμαστε καλά κοντά τους. Μπορεί να μας πιάνει πονοκέφαλος, όταν συζητάμε μαζί τους, να αναβάλλουμε συνεχώς να τους συναντήσουμε, να νιώθουμε θυμό κι εμείς με όσα λένε, να δεχόμαστε τα βέλη της επίκρισης, να ακούμε συνέχεια τη γκρίνια και τα παράπονά τους. Συνήθως δεν είναι ευχαριστημένοι με τίποτα και με κανέναν, δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη για τη ζωή τους, αλλά πετάνε το μπαλάκι σε εξωτερικούς παράγοντες…Η κρίση, η κοινωνία, ο/η σύζυγος που τους αναγκάζει να κάνουν πράγματα που δεν θέλουν, οι γονείς που δεν τους καταλαβαίνουν, τα χρήματα που δεν φτάνουν…
Η εποχή ευνοεί την τοξικότητα και ρίχνει μπόλικο λάδι στη φωτιά. Έχουμε χίλιες δυο ευκαιρίες και δικαιολογίες στην καθημερινότητα να «τσιμπήσουμε». Θέλει συνειδητότητα, αυτοπειθαρχία, συναισθηματική νοημοσύνη, δύναμη να μην μπούμε στο τοξικό παιχνίδι. Οι άλλοι παίκτες θα προσπαθήσουν πολύ να μας βάλουν. Όχι πάντα με πρόθεση, αλλά δίχως συνειδητότητα και οι ίδιοι. Συχνά θα μας κατηγορήσουν ότι καθόμαστε στο ροζ συννεφάκι μας, ότι δεν είμαστε ρεαλιστές, ότι εμάς μας πάνε όλα καλά και για αυτό δεν συμμεριζόμαστε τον πόνο τους. Και τσουπ! Εκτοξεύτηκε προς το μέρος μας και το βελάκι της ζήλειας…
Πόση αντοχή έχουμε για τοξικές παρέες και «φιλίες»; Μας περισσεύει ενέργεια; Εδώ κάποιες φορές με τους ρυθμούς που τρέχουμε δεν προλαβαίνουμε καλά-καλά να δούμε αυτούς που θέλουμε. Πόσο μάλλον αυτούς που μας φθείρουν ψυχικά και σωματικά. Η διάκριση και η επιλογή είναι τα όπλα προστασίας μας. Με κατανόηση, αλλά και με σαφή οριοθέτηση. «Σε καταλαβαίνω ότι δεν μπορείς έτσι, αλλά δεν μπορώ κι εγώ έτσι». Αν βέβαια θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Η άλλη και πιο συχνή λύση είναι η σταδιακή ή ακαριαία εξαφάνιση. Υπάρχει βέβαια πάντα και το ενδεχόμενο της έκπληξης, δηλαδή να επισημάνουμε σε κάποιον το τι κάνει, να το συνειδητοποιήσει και να θελήσει να το αλλάξει. Ανά περίπτωση κρίνουμε τι χρειάζεται.
Όσο λοιπόν κι αν η τοξικότητα λανσάρεται ως δυναμισμός, προστασία, άποψη, επαναστατικότητα, συναισθηματική ελευθερία, δεν παύει να είναι τοξικότητα. Όπως καυστικά γράφει ο Bertold Brecht «Τα λόγια σου είναι σκοτεινά… Κι όσο και να μιλάς τίποτα δεν φωτίζεις. Τι να τον κάνω το σκοπό σου; Η στάση σου μου αρκεί».
