Γράφει η Δήμητρα Καρατώλου, HR Passport
Περιοδικό Netweek, 05/2011
Λεφτά –αντίθετα με όσα μια φορά κι έναν καιρό ειπώθηκαν- δεν φαίνεται να υπάρχουν ή, και να υπάρχουν, μάλλον τελούν υπό απαγόρευση της κυκλοφορίας. Τι συμβαίνει, όταν καλούμαστε βίαια να απογαλακτιστούμε από την υλιστική ταύτιση της αξίας μας με το «έχω» και άμεσα να ξαναθυμηθούμε το παλιό, καλό «είμαι»; Μπορεί ένας μάνατζερ που έχει συνηθίσει να κινητοποιεί τους ανθρώπους του κυρίως με τη χρηματική επιβράβευση να διαχειριστεί τώρα την ομάδα του διαφορετικά; Και η ομάδα που έχει συνηθίσει να δουλεύει με πρωταρχικό κίνητρο τις χρηματικές απολαβές μπορεί να διατηρήσει την πίστη και την απόδοσή της; Ευθύνη για παλαιές συμπεριφορές υπάρχουν και σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο, αλλά υπάρχει και η ευκαιρία για αλλαγή. Ό,τι θέλουμε μπορούμε να το αλλάξουμε με αφοσίωση, υπομονή, στρατηγική σκέψη και ένστικτο.
Στο πλαίσιο πρόσφατων ομαδικών συναντήσεων coaching είχα την ευκαιρία να βιώσω την ανάγκη που ξεπηδά μέσα από την κρίση για επικοινωνία, αυθεντικότητα και αλληλεγγύη. Τρεις έννοιες που είναι στο χέρι μας το αν θα παραμείνουν ρομαντικές ή θα γίνουν μέρος της καθημερινής δράσης μας. Οι σχέσεις, οι ανάγκες και οι επιθυμίες στον εργασιακό χώρο πόσο διαφέρουν τελικά από τις υπόλοιπες στην προσωπική μας ζωή;
Μόνο τα λεφτά φέρνουν την (εργασιακή) ευτυχία
Όταν δεν μπορείς να δώσεις κάτι χειροπιαστό στον άλλον, μήπως αρκεί το να είσαι εκεί για εκείνον όσο μπορείς; Με την έγκαιρη αναγνώριση της προσπάθειας, τη διάθεση ποιοτικού χρόνου συζήτησης για την επίλυση προβλημάτων και για ανάπτυξη, τις ευκαιρίες για ομαδικές δραστηριότητες χωρίς αλόγιστα κόστη, την εκπαίδευση έστω και μέσω εσωτερικών συνεργατών, την ανοικτή επικοινωνία για τους φόβους του παρόντος και τα όνειρα του μέλλοντος. Στις περισσότερες έρευνες ικανοποίησης του ανθρώπινου δυναμικού άλλωστε παράγοντες όπως το κακό κλίμα συνεργασίας, η έλλειψη επιβράβευσης και σεβασμού, όπως και η μη ειλικρινής επικοινωνία, αποδεικνύονται πολύ πιο καθοριστικοί από τα χρήματα.
Μας υποσχέθηκε κάποιος ότι η διοίκηση ανθρώπων είναι εύκολη υπόθεση; Τελικά μήπως η κάλυψη των βασικών, «απλών» αναγκών είναι το μεγαλύτερο στοίχημα;