«Σε μένα το λες αυτό; Εγώ, έχω κάνει και coaching!»
Κάνοντας μια σύγκριση με τη σωματική προπόνηση, πολλοί πάνε και στο γυμναστήριο. Είναι κι αυτό της μόδας. Αλλά πόσες φορές την εβδομάδα; Με πόση συνέπεια σε βάθος χρόνου; Πάνε και όντως ασκούνται ή πιάνουν κουβεντούλα για networking και περνάει έτσι η ώρα; Συνδυάζουν τη γυμναστική με υγιεινή διατροφή ή τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια τορπιλίζουν όσα προσπαθούν παράλληλα να χτίσουν; Δημοφιλής η ταμπέλα του ανήσυχου πνεύματος που κοπιάζει για την αυτοβελτίωση και είναι σε επίπεδο υψηλότερο των κοινών θνητών, μας την πουλάνε σωρηδόν. «Τσιμπάμε» και την αγοράζουμε;
Το coaching όπως και η ψυχοθεραπεία είναι διαδικασίες που φέρνουν οφέλη ψυχικά και πρακτικά, αλλά απαιτούν ενδοσκόπηση, αυτοπαρατήρηση, χρόνο με τον εαυτό μας, συνειδητή προσπάθεια για αλλαγή των συνηθειών, διαδικασίες που συχνά είναι επώδυνες. Έχοντας βιώσει το να κάθεσαι και από τις δυο πλευρές της ψυχοθεραπευτικής πολυθρόνας, παρομοιάζω το coaching και την ψυχοθεραπεία με την εγχείρηση laser για προβλήματα όρασης. Μετά βλέπεις καθαρά, και τις δικές σου συμπεριφορές και των άλλων. Και δεν μπορείς να το αντιστρέψεις. Δεν έχεις δικαιολογία ούτε «άγνοια νόμου».
Σε μένα το λες αυτό; Εγώ, έχω κάνει και coaching!
Στην ελληνική αγορά το επιφανειακό βασιλεύει. Όπως ελαφρά τη καρδία δηλώνει κάποιος coach ή ψυχολόγος, με την ίδια ευκολία δηλώνει και ψυχικά ψαγμένος με σηκωμένο το φρύδι και με αυτή την αυτοπεποίθηση -προς τα έξω- ότι ξέρει κάτι που εμείς οι άλλοι αγνοούμε… Ο άνθρωπος που όντως έχει ψαχτεί, έχει περάσει τα δύσκολα στάδια της αυτογνωσίας και έχει κάνει κάποια βήματα, το εκπέμπει χωρίς να το βροντοφωνάζει. Δεν νιώθει την ανασφάλεια να το διαλαλήσει. Ο φόβος φοράει πολλές διαφορετικές φορεσιές. Μία από αυτές είναι και η αγέρωχη αυτοπεποίθηση.
Αν εμείς τσιμπάμε στο τι μας πουλάει ο καθένας, αυτό βέβαια τι λέει για εμάς; Πώς πάμε από αυτοεκτίμηση; Αντί να εντυπωσιαστούμε άκριτα, μήπως να παρατηρήσουμε λίγο πιο προσεκτικά αν τα λόγια συμβαδίζουν με τις πράξεις; Η αλαζονεία του δήθεν ψυχικά δουλεμένου μπορεί να αποδειχτεί άκρως χειριστική. Στο παραμύθι «Τα ρούχα του βασιλιά», ένα παιδάκι τελικά πετάχτηκε από το πλήθος και είπε με θάρρος αυτό όλοι έβλεπαν, αλλά ντρέπονταν να παραδεχτούν…
«ο βασιλιάς είναι γυμνός!»
