Γράφει η Δήμητρα Καρατώλου, HR Passport
Περιοδικό Netweek, 02/2011
Όσο ψηλότερα στην ιεραρχία βρίσκεται ένα στέλεχος, τόσο συχνότερα ακούμε στο coaching ότι νιώθει μεγάλη πίεση, γιατί αναγκάζεται να πάρει πάρα πολλά πράγματα πάνω του που δεν μπορεί να τα εμπιστευτεί σε κανέναν άλλον.
Σίγουρα οι ταχύτατοι ρυθμοί της αγοράς και των επιχειρήσεων οδηγούν πολλές φορές στη βραχυπρόθεσμη λύση να φέρουμε σε πέρας μια εργασία μόνοι μας αντί να αφιερώσουμε χρόνο να εκπαιδεύσουμε κάποιον άλλον ώστε σταδιακά να αποδεσμευτούμε από αυτήν. Επίσης, όλα τα άτομα μιας ομάδας δεν είναι των ιδίων δυνατοτήτων.
Όμως συχνά η δήλωση «Αν δεν το κάνω εγώ, δεν θα γίνει σωστά!» αποτελεί δείγμα micromanagement, δηλαδή ενός στυλ ηγεσίας που βασίζεται στη σχεδόν ασφυκτική επίβλεψη και παρέμβαση.
Micromanagement I: άσκηση αυτογνωσίας
Ποια «συμπτώματα» παρουσιάσει ένας micromanager:
- δεν αναθέτει συνήθως εργασίες
- όταν αναθέτει, παρεμβαίνει σε κάθε βήμα
- σπεύδει να διορθώσει με επικριτική διάθεση και όχι με στόχο την ανάπτυξη
- αναλώνεται στα εκτελεστικά καθημερινά καθήκοντα, χωρίς να του μένει χρόνος για στρατηγική σκέψη
- αποθαρρύνει τη λήψη πρωτοβουλιών
- σπανίως επιβραβεύει
- ο νους του είναι διαρκώς στη δουλειά
- εμμένει στη λεπτομέρεια, βλέποντας το δέντρο και όχι το δάσος
Ως αποτέλεσμα καλλιεργείται κλίμα δυσπιστίας και δυσαρέσκειας. Στο πλαίσιο της αυτοεκπληρούμενης προφητείας η ομάδα δεν μπορεί τελικά να ανταποκριθεί σε νέες προκλήσεις ούτε να δείξει υπευθυνότητα, αφού δεν εκπαιδεύεται ανάλογα. Άρα την κρίσιμη στιγμή που η συνεισφορά της απαιτείται αποδεικνύεται παροπλισμένη.
Ο ίδιος ο micromanager καταλήγει αργά ή γρήγορα σε ξεσπάσματα θυμού και κρίσεις άγχους από τον υπερβολικό φόρτο και το αίσθημα ότι δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν.
Οι αιτίες που οδηγούν σε αυτό το φαύλο κύκλο είναι η ανάγκη για έλεγχο, η τελειομανία, η δυσπιστία, κυρίως όμως η πηγή όλων αυτών: ο φόβος, της απόρριψης και της αποτυχίας.
Είναι άραγε εξ’ ορισμού μοναχικά στην κορυφή; Ή εμείς επιλέγουμε να κινηθούμε μοναχικά για λόγους (αν)ασφάλειας;
