«Παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο…»

Ποιος από εμάς δεν έχει βρεθεί σε αυτή τη θέση; Να ζητά να αποφύγει μια πολύ δύσκολη κατάσταση που νιώθει ότι τον ξεπερνά; Να νιώθει ότι λυγίζει κάτω από την δοκιμασία;
Ο Ιησούς Χριστός απηύθυνε αυτή την έκκληση στον Πατέρα του. Η πρώτη ανάγνωση είναι το αίσθημα αδυναμίας μπροστά στην σταύρωση. Μια βαθύτερη όμως ανάγνωση και ερμηνεία που δίνεται είναι η θλίψη του για όσα θα επακολουθούσαν για την ανθρωπότητα μέσα από τα αμαρτήματα. Σκληρότητα, βία, πόλεμοι, αδικία… Τα ζούμε στην καθημερινότητά μας σε πολλές μορφές, ατομικά και συλλογικά. Και τα τελευταία χρόνια περιείχαν πολλές δοκιμασίες για όλους μας.
Τελικά πόσα μπορούμε να αντέξουμε; Στην πράξη περισσότερα από ό,τι θεωρητικά φοβόμαστε, γιατί ανακαλύπτουμε την κρίσιμη στιγμή δυνάμεις που δεν ξέραμε ότι είχαμε.
Σε μια συζήτηση πνευματικής φύσεως που παραβρέθηκα πριν κάποιους μήνες είχε ειπωθεί ότι τον Θεό τον ευχαριστούμε και για όσα μας δίνει και για όσα μας παίρνει. Το δεύτερο σκέλος δεν είναι το ίδιο εύκολο. Ούτε και να το αποδεχτούμε, να πιστέψουμε βαθιά μέσα μας ότι οι δοκιμασίες και τα φορτία που καλούμαστε να σηκώσουμε είναι τόσα όσα μπορούμε να αντέξουμε. Δύσκολο να το θυμόμαστε την ώρα που περνάμε πολύ δύσκολα. Όχι όμως ανέφικτο…Θέλει καθημερινή άσκηση.
Πνευματικά και ψυχοθεραπευτικά εξελισσόμαστε μέσα από τις δυσκολίες, αναγκαζόμαστε να αναθεωρήσουμε τα όριά μας και να δούμε ότι αντέχουμε. Τραύματα πάντα μένουν και θα μένουν. Δεν είπε κανείς ότι βγαίνουμε αλώβητοι από τις δοκιμασίες. Το τι κάνουμε τις πληγές μας όμως έχει όλο το νόημα.
Γιατί για όλους μας περιμένει κάπου εκεί, έστω κι αν τρεμοπαίζει στο νου μας ή δεν μπορούμε να το δούμε, το ισχυρό και επίμονο φως της Ανάστασης, όπως την ορίζει ο καθένας από εμάς…