Γράμμα στον Άγιο Βασίλη

Αγαπημένε Άγιε Βασίλη,

Μας την έκανες το 2020…έτσι νιώθω…

Μας την έκανες και μάλιστα άσχημα…

Γιατί μας στέρησες το πιο πολύτιμο αγαθό: την ελευθερία μας.

Δεν νομίζω να το είχα αισθανθεί ποτέ μέχρι τώρα σε τέτοιο βαθμό. Και διαπιστώνω πόσο πολύτιμη πάντα ήταν και παραμένει για μένα.

Μου έρχεται συχνά τον τελευταίο καιρό στο νου μια γυναίκα που είχα γνωρίσει πριν περίπου 15 χρόνια στο Μόναχο. Είχαμε πάρει και οι δυο ένα είδος απόσπασης για κάποιους μήνες στα κεντρικά της πολυεθνικής εταιρείας που εργαζόμασταν κι έτσι συναντηθήκαμε. Θυμάμαι να περπατάμε σε κεντρικό δρόμο της πόλης και να μου λέει πόσο υπέροχη ήταν αυτή η ελευθερία. Είχα σοκαριστεί, καθώς μου περιέγραφε το πόσο περιορισμένα ζούσε στη χώρα της, τη Νότια Αφρική, και πόσος φόβος υπήρχε στην καθημερινότητα λόγω βίας και επικινδυνότητας. Χαιρόταν κάθε στιγμή που περπατούσε ανέμελη… που έκανε πράγματα που εγώ γεννημένη σε ελεύθερη κοινωνία δεν είχα ποτέ στερηθεί.

Συχνά τον τελευταίο καιρό επίσης έρχονται στο νου μου εικόνες από ένα πιο πρόσφατο βίωμα, ένα ταξίδι στο Νεπάλ. Με το που είχα βγει από το αεροδρόμιο στο Κατμαντού φορούσαν όλοι… μάσκες. Ταλαιπωρημένες, σκονισμένες μάσκες από την απίστευτη ρύπανση. Ταλαιπωρημένες, σκονισμένες ψυχές από την ανέχεια. Πάλι σοκ είχα νιώσει εγώ η ελεύθερη του δυτικού κόσμου… Τι νομίζαμε ότι θα είμαστε πάντα προνομιούχοι; Έστω και σε μια επίπλαστη καθημερινότητα; Γιατί στα βασικά, στα σημαντικά που εξαρτόμαστε από αποφάσεις άνωθεν τέλεια χαμστεράκια είμαστε.

Πολλές φορές τα έχω σκεφτεί όλα αυτά κατά τη διάρκεια αυτών των lockdown. Και locked και συχνά down. Υπό – σε όλα… Υπόδουλη κυρίως σε καταστάσεις, αποφάσεις,  συμφέροντα που ελάχιστα μπορώ να ελέγξω, που ελάχιστα κατανοώ, που ελάχιστα συμμερίζομαι. Εγκλωβισμός βγαλμένος από βιβλία του Κάφκα, παραλογισμός παράστασης Ιονέσκο και θα μπορούσε να συνεχιστεί αυτή η λίστα σεναρίων ανελευθερίας, υποδούλωσης, φασισμού…

Τι ζούμε καλέ μου Αϊ Βασίλη; Και κυρίως γιατί δεν μας προετοίμασες; Αν και εδώ που τα λέμε ποια προετοιμασία θα αρκούσε για ένα τόσο δυστοπικό σενάριο; Αν μας είχες ρίξει προειδοποιητικό σημείωμα από την καμινάδα, ίσως να είχαμε πάθει καρδιακή προσβολή και μόνον στη σκέψη των ζοφερών αυτών καταστάσεων.

Ανέκαθεν πρέσβευα το ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο και η ζωή με έχει δοκιμάσει πολλές φορές αν όντως το πιστεύω. Σκοτεινές, δύσκολες φορές… Μα τώρα είναι η πιο ζόρικη. Κάποιες στιγμές λυγίζω, πνίγομαι ασφυκτιώ… άλλες λυσσάω για ζωή, δίνω μάχη να το ξαναπιάσω αυτό το άτιμο το νήμα και να βγω από το λαβύρινθο. Γιατί οφείλω στον εαυτό μου και στις επόμενες γενιές να βγω.

Δεν αμφισβητώ ούτε τον ιό ούτε τα διδάγματα σε πολλαπλά επίπεδα που φέρνει μαζί της αυτή η εμπειρία, συλλογικά και ατομικά. Αμφισβητώ όμως την όλη διαχείριση, την επιβολή, την ανελευθερία.

Για αυτό Άγιε μου Βασίλη, με όποια μορφή υπάρχεις εκεί έξω, άσε μας να επεξεργαστούμε τα κατακλυσμιαία διδάγματα σε μορφή ταχύρρυθμης τηλεκπαίδευσης που δυσκολευόμαστε να μασήσουμε και να χωνέψουμε. Άσε μας για λίγο ελεύθερους, ασφαλείς και ήρεμους, φέρε μια χρονιά απαλή και στοργική σαν χάδι. Γιατί πολύ ξύλο φάγαμε… Κι αν δεν ορθοποδήσουμε, πώς θα αξιοποιήσουμε όσα μάθαμε; Κι αυτή είναι η δική μου δέσμευση, να τα επεξεργαστώ, να μάθω, να βελτιωθώ! Όσο μπορώ να προχωρήσω πιο ανθεκτική, πιο σοφή, πιο ευγνώμων… Κάνε κάτι κι εσύ όμως οκ;

Με ελπίδα,

Δήμητρα