Safe mode on/off

Ζόρικο αυτό το δεύτερο lock down…πιο ζόρικο από το πρώτο.

Έτσι το βιώνω κι εγώ, έτσι διαπιστώνω κι από τις συνεδρίες που κάνω, έτσι κι από φίλους και γνωστούς…

Στο πρώτο ένιωθα μεγαλύτερο φόβο, αλλά είχα αντοχές, υπομονή! Μπορεί να ήταν και η αδρεναλίνη από το ένστικτο της επιβίωσης. Μπορεί η ελπίδα ότι έτσι θα έληγε. Μπορεί η αίσθηση ότι επιτελώ σημαντικό έργο με τη συμμόρφωσή μου. Προσπαθώ να εντοπίσω τα χίλια δυο «μπορεί»…

Στο τώρα όμως ασφυκτιώ! Με ενοχλούν όλα! Τα sms, η απαγόρευση της κυκλοφορίας, τα κλειστά μαγαζιά, η εξ αποστάσεως εργασία, η εκμετάλλευση πολλών εργοδοτών, το ότι δεν μπορώ να δω από κοντά, να αγκαλιάσω, να φιλήσω τους ανθρώπους που αγαπώ. Και ξέρω ότι μιλάω από μια θέση προνομιούχο, γιατί έχω τη δουλειά μου αυτή τη στιγμή και την ασφάλεια της οικίας μου.

Παρόλα αυτά είναι βαρύ…Γιατί ελευθερία δεν το λες.

Νιώθω ότι δεν με προστάτεψαν. Και δεν το θέτω κομματικά. Δεν ξέρω και οι άλλοι τι θα έκαναν. Μάλλον όλοι απροετοίμαστοι είναι για αυτά σε διεθνές επίπεδο. Ή αντιθέτως πολύ προετοιμασμένοι κι εμείς τα ποντικάκια των πειραμάτων;

Περίμενα περισσότερα να είχαν γίνει. Κι αλλά να είχαν προβλεφθεί και προληφθεί. Όμως βρεθήκαμε πάλι στο μηδέν, μας έφαγε το φιδάκι με τις κακιές ή άτυχές μας ζαριές. Γιατί σε ανώτερο επίπεδο εγώ νιώθω ότι κυριαρχεί η τυχαιότητα. Και δεν εννοώ τους ανθρώπους στην πρώτη γραμμή του πυρός. Κι αυτοί ποντικάκια των πειραμάτων είναι…

Πόσο ασφαλές λοιπόν να νιώθει ένα ποντικάκι σε εργαστήριο πειραματικό; Έχει τροφή, στέγη, φροντίδα, αλλά με ημερομηνία λήξης ανά πάσα στιγμή και κυρίως δεν το ξέρει!  Δεν γνωρίζει και δεν ορίζει την τύχη του, ούτε το σώμα του ούτε την ψυχή του. Είναι πλήρως αναλώσιμο ανά πάσα στιγμή. Ζει μόνον όσο είναι χρήσιμο…

Έτσι αναλώσιμοι κι εμείς; Ένας αριθμός και τίποτε άλλο; Τελικά μάλλον ναι. Συμβαίνει με τόσες ανθρώπινες ζωές σε άλλα μέρη του πλανήτη. Εμείς γιατί να αποτελέσουμε μακροπρόθεσμα την ιστορική εξαίρεση; Όταν το σπίτι του γείτονα πιάνει φωτιά, το δικό μας δεν θα κινδυνεύσει;

Θα μπαινοβγαίνουμε για καιρό σε μια κατάσταση «ασφάλειας», αναμονής… για γερά νεύρα… Στοίχημα και μονόδρομος παράλληλα το να αντέξουμε. Ας σκεφτόμαστε όσες αντιξοότητες και άλλες γενιές άντεξαν, κι ας είχαν και πεσόντες,  ας θυμόμαστε καταστάσεις από την προσωπική μας ιστορία και πόσο δύναμη βρήκαμε, ας κάνουμε κάθε μέρα κάτι για το σώμα και την ψυχή μας…όσο μικρό κι αν φαντάζει αθροιστικά έχει δύναμη!

Γιατί ποντικάκια μεν, ζόρικα κι εμείς δε!