Εσύ λοιπόν… πόσο επιτρέπεις να παραβιάζουν τα όριά σου;

Σου συμβαίνει συχνά να σου λένε πού έχεις κάνει λάθος, ποιον/ποια να διαλέξεις, πώς να διαχειριστείς τη σχέση σου, τους συνεργάτες σου, το αφεντικό σου, πώς να ζήσεις τελικά;
Ακούω πολλές φορές στις συνεδρίες για καλοθελητές που σπεύδουν να δώσουν την άποψή τους. Χωρίς να τους έχει ζητηθεί βέβαια. «Συγγνώμη που παρεμβαίνω, αλλά…». Και αμέσως «πυροβολούν» αδιακρίτως. Ευγενείς και δοτικοί φαινομενικά, αλλά στην πραγματικότητα άκρως παρεμβατικοί και παθητικο-επιθετικοί!
Η εύκολη οπτική είναι «μα αυτοί παραβιάζουν τα όριά μου». Όμως δεν είναι έτσι. Δεν μας συμβαίνει τίποτα αν δεν το αφήσουμε να μας συμβεί. Τα όρια παραβιάζονται, όταν δεν έχουν τεθεί καθόλου ή όταν έχουν τεθεί με ασάφεια. Πες ξεκάθαρα ότι δεν θέλεις την άποψη, ότι νιώθεις ενόχληση, ότι θέλεις να σε ακούσουν και όχι να συμβουλεύσουν. Με ηρεμία και σταθερότητα συγχρόνως. Α, και με χαμόγελο! Ανάλαφρα και στιβαρά, όπως παραστατικά προτείνει η γνωστή φράση «σιδερένια γροθιά, βελούδινο γάντι». Αν μιλάς ανοικτά και δεν αλλάζει κάτι, ίσως πρέπει να επαναξιολογήσεις τη σχέση και τη σημασία της στη ζωή σου. Είναι ισότιμή ή τοξική;
Αυτός ο διαχωρισμός ανάμεσα στο ακούω και συμβουλεύω είναι τόσο πολύ καθοριστικός στις σχέσεις και στη διατήρησή τους. Σου μιλάει ένας άνθρωπος, αισθάνεσαι ότι ίσως έχεις μια συμβουλή που θα βοηθούσε. Ρώτα! «Τι χρειάζεσαι από μένα τώρα; Να σε ακούσω; Να σου δώσω μια συμβουλή;» Και αποδέξου με σεβασμό την όποια απάντηση. Μπορεί να μην είναι αυτό που εσύ είχες στο νου σου, αλλά και ο άλλος άνθρωπος δικαιούται να μην θέλει αυτό που εσύ σπεύδεις να δώσεις. Μπορείς να δώσεις προτεραιότητα εκείνη την ώρα στην ανάγκη του άλλου;
Όταν ακάλεστοι συμβουλεύουμε, αυτό που κάνουμε ασυνείδητα πολλές φορές είναι να αλλάζουμε το κέντρο της προσοχής σε εμάς, να αναλαμβάνουμε έναν ρόλο «ειδικού», άρα ίσως και να «καπελώνουμε» το συνομιλητή που εκείνη τη στιγμή βρίσκεται σε πιο ευάλωτη κατάσταση. Ας φροντίζουμε να καλλιεργούμε στις σχέσεις μας κλίμα ανοίγματος και εμπιστοσύνης και ας αφήνουμε την ελευθερία της επιλογής. Γιατί το ίδιο, την ίδια ανάσα, χρειαζόμαστε κι εμείς!
Εμείς λοιπόν είμαστε αυτοί που προστατεύουμε ή εκχωρούμε τα όριά μας. Αυτό σημαίνει ευθύνη, αλλά και ελευθερία! Και δεν μπορούμε βολικά να αποφύγουμε το ένα, ενώ θέλουμε να διατηρούμε το άλλο. Αυτή είναι η μαγεία της ενήλικης ζωής, μπορούμε να επιλέγουμε! Ακόμα και το να κοιτάξουμε τους φόβους μας κατάματα… ώστε να τους δούμε να εξαφανίζονται!