Εσύ λοιπόν… ακόμα περιμένεις τη δικαίωση;
Μέσα σου «τρώγεσαι», νιώθεις αδικία, θυμό, θλίψη, ανάγκη για δικαίωση, ίσως και για εκδίκηση. Από τους γύρω σου ακούς λογικές προτροπές του τύπου «ξέχασέ το», «δεν αξίζει», ερωτήματα όπως «και τι θα πετύχεις;», μεσοβέζικα, χλιαρά σχόλια «τώρα εσύ τα βλέπεις από τη δική σου την πλευρά», ίσως και επιθετικές παρεμβάσεις «ε, κάτι θα έκανες κι εσύ, για να φερθεί έτσι». Ακούς, ακούς ό,τι σκεφτεί και ό,τι από τις δικές του εμπειρίες σου προβάλει ο καθένας, αλλά μέσα σου δεν ακούς. Γιατί σε εσένα μιλάει το συναίσθημα εκείνες τις ώρες και όχι η λογική. Και είσαι αλλού. Στον πόνο και στις φαντασιώσεις σου.
Αν είναι εύκολο να αφήνουμε την ανάγκη για δικαίωση και να προχωράμε; Όχι, δεν είναι. Και προσωπικά, έχοντας πολύ ψηλά στις αξίες μου την έννοια της δικαιοσύνης, μπορώ να πω ότι έχουν υπάρξει στιγμές που δυσκολεύτηκα. Και στο μέλλον πιθανόν να μου συμβεί, αλλά κάθε φορά είναι και λιγότερο.
Δεν μας υποσχέθηκαν ποτέ ότι η ζωή αυτή θα είναι δίκαιη (ούτε οι προηγούμενες ούτε οι επόμενες η αλήθεια είναι…). Θα το θέλαμε πολλές φορές, αλλά χρειάζεται να μάθουμε να ζούμε με αυτό το δεδομένο. Στην πορεία μας θα συναντήσουμε ανθρώπους άλλης ηθικής, άλλης ιδεολογίας, πολλές φορές θα εκπλαγούμε ακόμα και από ανθρώπους πολύ κοντινούς μας. Θα μας πονέσουν, θα τους πονέσουμε, θα κολλήσουμε, θα ξεκολλήσουμε, κάποια στιγμή όμως γρήγορα ή πιο αργά θα προχωρήσουμε. Γιατί το ένστικτο της επιβίωσης είναι εκεί, ακόμα και όταν δεν το ακούμε, και λειτουργεί ως κινητήρια δύναμη.
Θέλουμε πολλές φορές όπως στις ταινίες το Καλό να νικήσει το Κακό, αυτός που αδίκησε να τιμωρηθεί, να επέλθει η θεία τάξη. Βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι η θεία τάξη πάντα αποκαθίσταται, αλλά όχι πάντα τη στιγμή που το θέλουμε ή με τον τρόπο που φαντασιωνόμαστε. Οι φαντασιώσεις μας βοηθούν, αρκεί να μην γίνονται εμμονές. Και δεν χρειάζεται να κάνουμε εμείς κάτι για αυτό. Η ίδια η ζωή φέρνει αυτό που δώσαμε, και το καλό και το κακό. Η ενέργεια πάντοτε επιστρέφει!
Ένας άνθρωπος που κινείται με ποταπά κίνητρα δεν μπορεί ούτε τον πλούτο των συναισθημάτων να νιώσει ούτε να συναναστραφεί ανθρώπους με μεγαλείο ψυχής. Το πιο πιθανό είναι ότι και η ομήγυρή του είναι… ανάλογη. Και ξέροντας ότι υπάρχουν άνθρωποι που λειτουργούν όπως εκείνος, με την αμφίβολη ηθική που κινείται, συνέχεια φυλάγεται, δεν ησυχάζει. Άρα; Τι ακριβώς προσδοκάμε ως δικαίωση; Αυτό που ήδη έχει γίνει;
Ας στραφούμε προς εμάς αντί να διασκορπίζουμε την ενέργειά μας προς τους άλλους. Ας βιώσουμε τον πόνο μας, ας κρατήσουμε τα πολύτιμα διδάγματα από την εμπειρία και μετά ας βάλουμε «Χ» σε ό,τι πέρασε. Εμείς μετράμε, η δική μας αξία, τα δικά μας θέλω. Είμαστε πολύ πολύτιμοι, για να μας ξοδεύουμε!
