Εσύ λοιπόν…γιατί δεν τα κατάφερες;
Και να που έφτασα τα 40 χωρίς να έχω παντρευτεί και χωρίς να έχω παιδί. Το μελάνι μου θα έπρεπε να κοκκινίζει και μόνο που το γράφω, έτσι δεν είναι; Σε κάποιες κοινωνίες ή εποχές θα με είχαν εξαφανίσει, φανερά και με το νόμο. Σε κάποιες άλλες σε «εξαφανίζουν» αλλιώς. Πιο ύπουλα, πιο σταδιακά, πιο κανονιστικά, αλλά όχι λιγότερο βίαια.
«Αν δεν κάνεις παιδί δεν ολοκληρώνεσαι»
«Οι άλλοι πώς τα καταφέρνουν κι εσύ όχι;»
«Ε, είσαι δύσκολη εσύ…»
«Μα τι ζητάς το τέλειο;»
«Είσαι χαζή, δεν βλέπεις τις ευκαιρίες δίπλα σου;»
Και πολλά άλλα λόγια, ταμπελιάσματα φαινομενικά άσφαιρα και υποδόρια δολοφονικά.
Αναρωτιέσαι κάποιες στιγμές και κοιτάζεσαι στον καθρέφτη για την απάντηση. Αν σε νοιάζει εσένα τον ίδιο η απάντηση είναι μία παράμετρος. Το βασικό όμως είναι ότι οι αδηφάγοι άλλοι ζητούν απάντηση. Απολογία ίσως… Γιατί; Γιατί; Γιατί;
Ο φόβος τρυπώνει με διάφορους τρόπους στη ζωή μας. Μπορεί κάποιος από φόβο να μην παντρευτεί, ενώ ένας άλλος από φόβο να παντρευτεί. Ποιος πληρώνει μικρότερο τίμημα; Στατιστική απάντηση βεβαιότητας δεν υπάρχει, κατ’ εμέ είναι τι αντέχει ο καθένας. Μοναξιά εντός ή εκτός σχέσης; Το θέμα είναι πώς τη διαχειρίζεται ο καθένας.
Πόσο αντέχουμε τον εαυτό μας; Γιατί με αυτόν θα περάσουμε σίγουρα ολόκληρη τη ζωή μας. Η σύνδεση με εμάς, η υγιής μοναχικότητα, το να περνάμε δημιουργικό και ήρεμο χρόνο μόνοι μας είναι σαν την ανάσα. Χωρίς αυτή σκάμε!
Εσύ λοιπόν, γιατί δεν τα κατάφερες;
Το ίδιο και η σύνδεση με τους άλλους. Θρέφει, γιάνει τις πληγές μας, χαρίζει χαρά. Όχι όμως με οποιουσδήποτε άλλους. Με τους σωστούς για μας άλλους.
Κι εδώ ερχόμαστε και στο θέμα 40άρα μόνη και άκληρη. Αουτς! Έχεις ξεπεράσει και το να μπορείς να ονομαστείς έστω δεσποινίς ετών 39, διαπιστώνεις, και ή πέφτεις στα πατώματα ή χαμογελάς στον εαυτό σου με νόημα και προχωράς.
Είναι επίτευγμα ο γάμος; Είναι επίτευγμα το παιδί; Χρησιμοθηρικές οι κοινωνίες μας, άρα γιατί να μην είναι; Βολεύει η ποσοτικοποίηση αυτού του είδους. Εξαλείφει τις μοναδικές ανθρώπινες διαφορές που περιπλέκουν τα πράγματα και όλα καλά. Ουφ! Παντρεύτηκε, γέννησε, ησύχασε η οικογένεια, οι μακρινοί συγγενείς που έχεις να δεις δεκαετίες και οι δήθεν φίλοι. Και κυρίως το status quo. Τώρα που έχουν μπει όλα σε τάξη εθνικά και παγκόσμια, ποια είσαι εσύ να τα χαλάσεις;
Μάλλον είσαι η επικίνδυνη που η παντρεμένη θα φοβάται ότι θα την πέσει στον άντρα της μέσα στον τόσο ελεγχόμενο γάμο τους, η επικίνδυνη που ο τοξικός γονιός θα φοβάται ότι δεν θα τον γηροκομήσεις γιατί παραείσαι ανεξάρτητη, η επικίνδυνη που είναι τρελή και δεν μπορεί να στεριώσει σε καμία σχέση. Αλήθεια, ποιος δικαιούται να σχολιάσει και τι;
Βαθιά πεποίθησή μου είναι ότι ό,τι θέλουμε πολύ το πετυχαίνουμε. Όχι με έναν μεταφυσικό, άυλο τρόπο, αλλά με διαύγεια, στόχευση, θέληση, πείσμα, αυτογνωσία. Μπορείς να ξέρεις εσύ που είσαι έξω από εμένα τι θέλω βαθιά εγώ μέσα μου; Γιατί αν έχεις τόσο μαντικές ικανότητες…
Εσύ λοιπόν, γιατί δεν τα κατάφερες;
Συχνά ρωτώ στο πλαίσιο της συμβουλευτικής γυναίκες που της τρώει το μαράζι της σχέσης, της συντροφικότητας, του γάμου, του παιδιού «Αν πραγματικά ήθελες μες τον επόμενο χρόνο να παντρευτείς, τι πιστεύεις, θα το κατάφερνες;» Και σχεδόν όλες απαντούν ναι. Όταν προσθέτω όμως την παράμετρο «Να παντρευτείς έναν άνθρωπο που πραγματικά θέλεις και να έχετε καλή συντροφικότητα;», το ναι μετατρέπεται σε όχι.
Εσύ λοιπόν, γιατί δεν τα κατάφερες; Να τα κάνεις όλα στο χρόνο του κοινωνικού μέσου όρου, με τον πρέποντα τρόπο, χωρίς να διαφοροποιηθείς και να ενοχλήσεις; Γιατί δεν κατάφερες να προσαρμόσεις το δικό σου δρόμο στον πολιτικά ορθό δρόμο; Γιατί; Γιατί; Γιατί;
Γιατί… απέτυχα λοιπόν! Απέτυχα να αλλάξω αυτό που θέλω και νιώθω, απέτυχα να με σωπάσω, απέτυχα να προσαρμοστώ σε κάτι που για μένα δεν έχει το ίδιο νόημα. Κι αν πρέπει να λογοδοτήσω σε κάποιους γιατί είμαι εγώ, τότε δεν με ενδιαφέρει να βρω αυτό το εσείς. Κι έτσι το άσπρο μαύρο γαϊτανάκι συνεχίζεται, γιατί πάντα βόλευε και πάντα θα βολεύει. Και ασφαλείς κοιμόμαστε στο μαντρί μας.
