Ο manager μου κι εγώ (ΙΙ): τοξικές περιπτώσεις και διαχείριση
Έχοντας χαρτογραφήσει προσωπικότητες και προσδοκίες, μπορούμε να προλαβαίνουμε ή να διαχειριζόμαστε καλύτερα τις κακοτοπιές. Όπως αναφέραμε στο προηγούμενο blog post, σημαντικά – και διόλου περιττές θερμίδες- στη σχέση με τον προϊστάμενό μας είναι τα chips. Για να πουλήσετε μια ιδέα σας ή να περάσετε αυτό που θέλετε, πρέπει να έχετε εξετάσει: πώς αυτό που σχεδιάζετε μπορεί να μειώσει κόστη ή να αυξήσει κέρδη (cost), πώς μπορεί να συντελέσει στη λειτουργικότητα των εργασιών (help), αν έχει κάτι το καινοτόμο (innovation) που μπορεί να προβληθεί και ως ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, πώς ενισχύει προς τα έξω το κύρος (prestige) του προϊσταμένου σας και πώς μπορεί να φέρει αποτέλεσμα με ελεγχόμενο ρίσκο (security). Γενικότερα στις επαγγελματικές σχέσεις, όπως και σε όλων των ειδών εδώ που τα λέμε, το timing είναι σημαντικό, όπως και το follow-up. Γκάζι – φρένο με σεβασμό στα όριά και στις ανάγκες μας και παράλληλα όχι υπερβολικές κινήσεις που θα απειλήσουν τα όρια του άλλου.
Ο manager μου κι εγώ (ΙΙ): τοξικές περιπτώσεις και διαχείριση
Ας ξεκινήσουμε να αναλύουμε ορισμένους χαρακτηριστικούς τύπους προϊσταμένων, με τους οποίους η συνύπαρξη είναι μεγαλύτερη πρόκληση, χωρίς να ξεχνάμε ότι η κατηγοριοποίηση μας δίνει ενδείξεις, αλλά δεν μπορεί ποτέ να συμπεριλάβει πλήρως την ανθρώπινη μοναδικότητα.
Ο «τα ξέρω όλα»:
Παραστατικότατη η εξής ρήση του Samuel Goldwyn, επιτυχημένου Αμερικανού παραγωγού ταινιών: “I don’t want any yes-men around me. I want everybody to tell me the truth, even if it costs them their jobs”. Τι κάνεις λοιπόν όταν ο «τα ξέρω όλα» σου ζητάει την άποψή σου για κάτι; Ξεκινάς από το ότι πιθανότατα θα πέσει στο κενό αυτό που θα πεις ή θα πακεταριστεί ως δική του ιδέα. Άρα να ξέρεις τι προσμένεις και να μην απογοητευτείς. Πρότεινε βάζοντας στο τέλος της πρότασής σου ένα ερωτηματικό αντί για θαυμαστικό ώστε να νιώσει ότι έχει εκείνος τον τελικό λόγο.
Ο «θα το δούμε»:
Φέρνει κάτι από πολιτικό με την αναβλητικότητά του, για να μην του καταλογίσουμε κακή πρόθεση. Αυτό που για εμάς είναι σημαντικό και επείγον, για εκείνον μπορεί να είναι ενόχληση άνευ λόγου. Ή μπορεί γενικότερα να αποφεύγει τις αποφάσεις. Σε αυτή την περίπτωση πρέπει εσείς να γίνετε ο αφανής decision maker. Πιέστε με προθεσμίες και follow-up, φέρτε παραδείγματα του παρελθόντος που σας κόστισε ως Τμήμα η αναβλητικότητα, ενισχύστε ό,τι τον κινητοποιεί, παρατηρώντας τη συμπεριφορά του. Πότε και γιατί παίρνει μπρος;
Ο «είμαστε μια παρέα»:
Καλός αρχικά, δεκτικός, δείχνει συναίσθημα, μας κάνει να νιώθουμε άνετα, αλλά παρέα και ιεραρχία δεν πάνε για πολύ καιρό μαζί. Θα έρθει η ώρα της σύγκρουσης και θα είναι και σφοδρή, γιατί θα έχουμε ξανοιχτεί πολύ και οι δυο πλευρές. Χωρίς να εγκλωβιζόμαστε στην καχυποψία, καλό είναι να διατηρούμε κάποια όρια από την αρχή. Πρόκειται για επαγγελματική σχέση άλλωστε και στοχεύει σε απτά οικονομικά αποτελέσματα. Δεν είναι τυχαίο που πολλοί λένε ότι με φίλους καλό είναι να μην κάνουμε δουλειά.
Ο manager μου κι εγώ (ΙΙ): τοξικές περιπτώσεις και διαχείριση
Ο «1 + 1 = 2»:
Εδώ η λογική πρυτανεύει πάντα και παντού. Τα συναισθήματα είναι για παιδιά κι και όχι για τη διοίκηση νηφάλιων ενηλίκων. Κι όμως, ποιος δεν έχει αδύναμα σημεία στην προσωπικότητα που όταν πιεστούν, από στρες για παράδειγμα, χτυπάει κόκκινο η ανάγκη για συναισθηματική φροντίδα και στήριξη; Μιλήστε στο συγκεκριμένο προϊστάμενο με λογικά επιχειρήματα, σκεφτείτε με bullet-points και καλύψτε την ανάγκη σας για συναισθηματική στήριξη κυρίως εκτός δουλειάς. Σίγουρα θα μπορεί πάντως να σας στηρίζει με πρακτικές λύσεις.
Ο «θαυμάστε με»:
Συχνή περίπτωση στα ανώτατα κλιμάκια. Αν θέλει αυλή και κόλακες, αλλά εσείς δεν ανήκετε στο είδος, ήρθε η ώρα να κάνετε μαθήματα ευελιξίας. Δεν προτείνω να αλλάξετε τις αξίες σας, αλλά να είστε πιο γενναιόδωροι ως προς τις αντιδράσεις σας. Οι ρόλοι άλλωστε εναλλάσσονται στη ζωή μας. Ή το «μπράβο» θα γίνει λίγο πιο συχνό στο λεξιλόγιό σας, διατηρώντας σε έναν κάποιο βαθμό την ισορροπία που εσείς έχετε ανάγκη, ή θα δεχτείτε ότι θα είστε εκτός εύνοιας και κέντρων αποφάσεων.
Πολλοί οι τύποι των ανθρώπων, θα μπορούσαμε να συνεχίζουμε εσαεί. Συνήθεις και κοινές οι ανάγκες που κρύβονται πίσω από ανασφάλειες και τοξικές συμπεριφορές. Ασφάλεια, αναγνώριση, αποδοχή στην ομάδα… Ας παρατηρήσουμε πρώτα από όλα τις δικές μας ανάγκες και θα είναι πιο εύκολο να συνειδητοποιήσουμε ποια συμπεριφορά μας ενοχλεί και γιατί. Δίνουμε πρώτα από όλα εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας αυτό που περιμένουμε να μας δώσει ο άλλος;
